Mięśniaki macicy - moja historia

Od dłuższego czasu zastanawiałam się nad podjęciem tematu, który jest dość osobisty i intymny. Jednak z biegiem czasu obcując z tym problemem, dostrzegam  nieświadomość kobiet w tym zakresie i pewnego rodzaju zaniedbanie, wiele z nas traktuje to również jako temat tabu. Mowa tu o mięśniakach macicy, które dosięgły  i mnie. Dla wytłumaczenia są to najczęściej niezłośliwe guzy nowotworowe rozwijające się w trzonie macicy. Być może nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że diagnozę otrzymałam w wieku 23 lat, a jak zapewniali mnie lekarze, najczęściej stawiana jest po 35 roku życia.

Moja historia rozpoczęła się rok temu, od wybadania poprzez USG niedużego guzka, który nie budził żadnych podejrzeń. Kontrole odbywały się bardzo regularnie, ale każdorazowo uspokajano mnie, że nic się nie dzieje – i w zasadzie z mojej perspektywy tak też było, gdyż nie miałam typowych objawów. Natomiast większą uwagę przykładano do moich policystycznych jajników. Po upływie roku mój problem stawał się coraz większy ale mimo to, nadal zapewniano mnie, że to nic poważnego.  Z czystej ciekawości postanowiłam zasięgnąć opinii innego lekarza ginekologa, co poskutkowało skierowaniem do szpitala, gdzie miałam zostać poddana operacji usunięcia mięśniaka macicy. 

Po dwóch miesiącach oczekiwania, przepełniona strachem oraz stresem doczekałam się przyjęcia na oddział ginekologiczny. Tam towarzyszyły mi liczne badania i konsultacje w otoczeniu kilku lekarzy, aż w efekcie postanowiono mnie wypisać.  Powodem był mój młody wiek oraz fakt, że jeszcze nie jestem mamą (w przeciwnym razie byłabym operowana). Jak można się domyślić, operacja mogła zakończyć się różnie. W najgorszym przypadku okaleczająco i pozbawiająco możliwości rozrodu. Moja szpitalna diagnoza to potwierdzenie policystyczności jajników oraz mięśniakowatej macicy. Lekarz ginekolog zalecił kontrole co 3 miesiące w celu weryfikacji mojego stanu. 

Od tego czasu sporo się zmieniło. Odczuwam dyskomfort polegający na pulsacyjnym,  lekkim bólu w miejscu występowania mięśniaka, a  mój cykl miesiączkowy został zaburzony. Upłynęło dopiero pół roku, a lekarz ginekolog ponownie wypisał skierowanie do szpitala, gdzie prawdopodobnie nie mam szans na laparoskopię (mniej inwazyjny sposób jego usunięcia). Mój mięśniak ma już ponad 5 cm, stale rośnie i prawdopodobnie zostanie usunięty operacyjnie, a co z jajnikami – sama nie wiem. Obecnie jestem w ciągłym stresie i niepewności, ponieważ najzwyczajniej w świecie się boję tego wszystkiego. Jednak co będzie, czas pokaże.

Mam nadzieję, że wszystkie kobiety, które dotrą do tej treści, zastanowią się nad własnym stanem zdrowia. Wiele z nas omija lekarzy lub podczas diagnozy i leczenia nie korzysta z opinii innych – czasem warto,  najzwyczajniej w świecie potwierdzić diagnozę. W moim przypadku przyniosło to zdecydowanie pozytywny oddźwięk.

Jeśli macie jakieś pytania, zadajcie je w komentarzu lub napiszcie do mnie wiadomość prywatną. 

Na pewno podzielę się z Wami, moimi doświadczeniami, gdy po raz kolejny wyjdę z oddziału ginekologicznego – mam nadzieję, że zdrowsza i bogatsza w niechciane, lecz przymusowe doświadczenia.