Jak cieszyć się z małych rzeczy?

Powiem szczerze, że dopóki nie dostałam od życia porządnego kopa, który notabene nadal się za mną ciągnie, nie zawracałam uwagi na tak popularne ostatnio dostrzeganie małych chwili i pozytywnych aspektów dnia codziennego. Wierze, że na wszystko przychodzi odpowiedni czas i wszystko wiąże się z poznaniem siebie i rozwojem osobistym. Doskonale wiem, że nie dotyczy się to tylko mnie. Zapewne wiele z Was jest lub było rozkapryszona i wiecznie niezadowolona dosłownie ze wszystkiego- tak jak ja swego czasu. 

Tak jak wspomniałam wiele sytuacji życiowych, takich zwyczajnych i codziennych skłoniło mnie do dostrzegania i cenienia małych rzeczy. Problemy związane z kryzysem zdrowotnym, miłością czy pracą spowodowały, że doceniam to co miałam i to co mam obecnie. 

Wiele osób ślepo wypisuje, aby cieszyć się z małych rzeczy, ale nie tłumaczy jak to robić i co z tego wynika. Mi przyszło to z czasem i dziś wiem, że odbywa się to w dwóch ramowych, prostych krokach, które jak najbardziej są do zaakceptowania i wyuczenia.

Po prostu staram się dostrzegać pozytywy we wszystkim. Każdego dnia robię sobie małe podsumowanie tego co było złe i dobre. Z każdej sytuacji staram się wyciągnąć naukę. Kiedyś przeczytałam, że żadna porażka nie stanowi porażki - jest po prostu kolejną lekcją, która buduje naszą osobowość i mądrość życiową. Dlatego krok numer jeden to podsumowanie pozytywów minionego dnia i obracanie negatywów w pozytywy. Robię to w myślach, ale wiem, że wiele osób pisze pamiętniki i właśnie tam przelewa swoje pocieszki lub po prostu dzieli się nimi w rozmowie z bliską osobą. Wiele osób może zapytać - co brać pod uwagę, kiedy naprawdę nie ma z czego być dumnym? Odpowiadam, zawsze znajdzie się coś dobrego, np. piękna pogoda, ciepła herbatka przede telewizorem, uśmiech obcej osoby na ulicy, telefon do znajomych, pozytywny odbiór posta na blogu czy pierwszy wiosenny motylek. Inspiracje i pozytywy czają się wszędzie.

Krok drugi, który jest dla mnie bardzo ważny to wdzięczność za to co daje mi los. Nieważne, czy jesteś wierzący czy nie, zawsze powinieneś być po prostu wdzięczny losowi za to co masz, za ludzi którzy cię otaczają, czy za sytuacje, z których wyszyłeś cało. Wdzięczność według mnie powinna być pielęgnowana w każdym człowieku od najmłodszych lat. T ona uczy pokory, która moim zdaniem jest ważna w egzystencji każdego z nas.

To są moje ramowe zasady, które pozwolą dostrzec i cieszyć się z małych rzeczy. Pamiętajcie, jeśli nie będziecie dostrzegać i radować się z drobnostek, te duże rzeczy również was nie zadowolą. A wdzięczność  pokora kształtują nasze wewnętrzne piękno.